Na tę chorobę cierpi Christina Applegate. Jakie są pierwsze objawy stwardnienia rozsianego? Zwróć uwagę na ból mięśni oraz zawroty głowy

Stwardnienie rozsiane (SM) może występować w każdym wieku, jednak najczęściej rozpoznaje się je między 20. a 40. rokiem życia. Pierwsze objawy tego schorzenia często bywają niespecyficzne, ponieważ łatwo pomylić je z przemęczeniem, przetrenowaniem lub niedoborem niektórych witamin i związków mineralnych. W galerii podpowiadamy, jakie objawy mogą oznaczyć rozwój SM.

To cię zainteresuje: Christina Appelgate choruje na stwardnienie rozsiane.

Stwardnienie rozsiane (SM) to przewlekła zapalna choroba autoimmunologiczna, która atakuje ośrodkowy układ nerwowy. Dodatkowo nieprawidłowo działający układ odpornościowy powoduje zniszczenie otoczek mielinowych, czyli struktury chroniącej komórki nerwowe. W przebiegu choroby dochodzi do nieodwracalnego uszkodzenia komórek nerwowych rdzenia kręgowego i mózgu.

Czytaj: Objawy chorób autoimmunologicznych nasilają się latem. Na co zwrócić uwagę?

Obecnie można wyróżnić cztery postacie stwardnienia rozsianego, a każda z nich wywołuje objawy o innym nasileniu:

• rzutowo-remisyjne – najczęstsza postać choroby, która polega na naprzemiennym nasileniu objawów i remisji,
• pierwotnie postępujące – objawy nasilają się stale i nie występuje okres remisji,
• wtórnie postępujące – można zaobserwować okresy nasilenia objawów i remisji, jednak z każdym kolejnym atakiem objawy neurologiczne przybierają na sile,
• agresywne – najgroźniejsza postać choroby, która polega na ostrym nasileniu objawów, szybkim postępowaniu choroby, a w konsekwencji utracie sprawności fizycznej.

Warto wspomnieć, że stwardnienie rozsiane nie jest chorobą dziedziczną, dlatego ryzyko, że dziecko pacjenta z SM również będzie miało to schorzenie jest niewielkie.

Sprawdź też: Na te choroby kobiety zapadają znacznie częściej niż mężczyźni

Niestety, stwardnienie rozsiane jest postępującą chorobą, na którą nie ma lekarstwa. Aby jak najdłużej zachować sprawność, pacjenci poddają się rehabilitacji, magnetostymulacji, a także masażom leczniczym.

W zaawansowanej postaci choroby stosuje się również leki np. glikokortykosteroidy i leki immunostymulujące, których celem jest:

• złagodzenie objawów bólowych,
• poprawa przewodzenia mięśniowego,
• zwiększenie reakcji na bodźce,
• ogólna poprawa komfortu życia pacjenta.