Jak wygląda świerk, w jaki sposób rośnie i kiedy go przycinać?
Świerk (Picea) ma wiele odmian – najbardziej znane to świerk pospolity (Picea abies), świerk srebrzysty i świerk biały.
Świerk jest drzewem zimozielonym, które należy do rodziny sosnowatych. Rośnie dziko w lasach, najczęściej na terenach górskich. Ze względu na swoje walory i wygląd jest chętnie sadzony także w domowych ogródkach, w parkach i na skwerach.
Źródłem surowców leczniczych jest przede wszystkim świerk pospolity, który dorasta wysokości 50 m i żyje nawet 250 lat. Ma czerwonobrązową, łuszczącą się korę, gałęzie rosnące w piętrach, poziomo lub z wygięciem ku górze, błyszczące ciemnozielone igły o długości ok. 2 cm. Jako roślina rozdzielnopłciowa i ma występujące osobno kwiatostany męskie (w kolorze purpurowoczerwonym) i żeńskie (karminowo-zielonkawe), które są zapylane przez wiatr.
Powstające szyszki są zwisające, mają cylindryczny, wydłużony kształt i długość 10-18 cm. Drzewo zaczyna je wytwarzać, czyli owocować, dopiero po 30-40 latach od posadzenia.
Najlepszym momentem zbioru wierzchołków gałązek w celu przygotowania z nich herbatki czy nalewki to okres od grudnia do marca. Również wtedy igliwie jest najbardziej wartościowe. Natomiast żywicę świerku zbiera się, nacinając drewno, tak by otworzyć przewody żywicowe.
Świerki nie wymagają regularnego przycinania, chyba że chcemy uzyskać z nich żywopłot, skorygować pokrój lub ograniczyć wzrost. Świerki przycina się wczesną wiosną, zanim ruszy wegetacja.
Inne produkty ziołowe stosowane przy infekcjach oddechowych:
Właściwości prozdrowotne produktów ze świerku
Surowcem leczniczym są:
- młode gałązki świerku – tzw. przyrosty,
- igliwie,
- szyszki,
- żywica,
- olejek eteryczny.
Pędy zbierane wczesną wiosną mają najwięcej żywicy i witaminy C, której zawartość wynosi 175-400 mg/100 g.