Spis treści
Czym jest lubczyk? To nie tylko popularna przyprawa
Lubczyk lekarski lub ogrodowy (Levisticum officinale, nazwy ludowe: lubiśnik lekarski, łakotne ziele, mleczeń) jest byliną należącą do rodziny selerowatych. Pochodzi z Azji i Europy Południowej. Jest on rośliną wieloletnią, a jego liście kształtem przypominają liście selera, ale są większe, a ich łodygi dłuższe, mogą one osiągać nawet 1,5 metra wysokości. Kwitnie od czerwca do sierpnia, a jego liście najlepiej jest zbierać przed kwitnieniem.
Leczniczo stosuje się owoc, ziele i korzeń lubczyku, jednak najwięcej właściwości prozdrowotnych wykazuje korzeń lubczyku. Zawiera on olejek eteryczny (terpeinol, estry, kwas octowy, kwas walerianowy), skrobię, cukry, żywice, kumarynę, kwasy polifenolowe (m.in. kwas kawowy i chlorogenowy), fitosterole, związki ftalidowe, kumaryny i furanokumaryny. Korzeń zbiera się jesienią w drugim i trzecim roku wegetacji. Następnie suszy w temperaturze pokojowej (nie wyższej niż 35 st. C). Lubczyk zawiera także witaminę C, witaminy z grupy B, potas i fosfor.
Lubczyk w kuchni i jako afrodyzjak
Ziele lubczyku wykorzystywane jest głównie jako przyprawa do zup, sosów, mięs, sałatek i gulaszów. Głównie z tego względu, że ma intensywny smak umami (podobnie jak sos sojowy czy kostki rosołowe). Z liści lubczyku można przygotować pesto lub domowego maggie. Jego nasion również można używać jako przyprawy do mięs, marynat, ziemniaków, chleba czy serów.