Szacuje się, że z bigoreksją walczy około 100 000 ludzi na całym świecie. Bigoreksja jest zaburzeniem trudnym do wykrycia, ponieważ wiele osób z jej objawami nie widzi nic złego w swoim zachowaniu. Co więcej, tłumaczą sobie stawianie treningów zawsze i bezwzględnie na pierwszym miejscu faktem, że oni jako nieliczna grupa osób w stu procentach poświęcają się swojej pasji. Hobby i samorealizacja w życiu są niezwykle istotne, jednak w obliczu tworzenia rodziny, zdobywania doświadczenia zawodowego i edukacji stawianie swojej muskulatury zawsze na pierwszym miejscu jest wysoce irracjonalne.
Bigoreksja to wymysł kulturowy?
Postrzeganie naszej sylwetki i ogólnego wyglądu nierozłącznie wiąże się z kulturą, w której dorastamy. W Europie panuje tendencja, mocno lansowana w mediach na to, że ponętna sylwetka kobiety to taka o bardzo niskim poziomie tkanki tłuszczowej. Jest to główny powód występowania bulimii i anoreksji wśród dorastających dziewcząt. W naszym kręgu kulturowych wśród mężczyzn pożądana jest mezomorficzna budowa ciała, tj. szczupła, ale umięśniona.
Bigoreksja - objawy
- Bigorektycy to osoby nieprzeciętnie umięśnione, o wzorcowej budowie ciała stale trenujący, ponieważ nie osiągają zadowolenia z efektów swoich ćwiczeń.
- Nie są to osoby próżne, które chcą osiągnąć formę idealną, ale takie, które nigdy nie zaakceptowały swojego wyglądu.
- Mogą być to wykształcone i rozsądne osoby, ale w obliczu możliwości osiągnięcia wymarzonej muskulatury są gotowe sięgnąć po różnego rodzaju nielegalne substancje, które pozwolą im zrealizować cel.
- Zazwyczaj są to osoby stymulujące swój organizm farmakologicznie, a zarazem lekceważące wszelakie negatywne skutki zdrowotne.
- W codziennym grafiku bigorektyków jest podnoszenie ciężarów.
- Przeglądają się w każdym napotkanym lustrze średnio od 10 do 80 razy dziennie.
- Na myślenie o tym, że nie są wystarczająco umięśnieni poświęcają nawet 5 godzin dziennie.
- Są w stanie zrezygnować z wszelkich form spędzania czasu wolnego z najbliższymi na poczet treningu.
- Skrupulatnie odmierzają spożywane jedzenie w ciągu dnia, dokładnie licząc kalorie.
- Nie jadają na mieście ze znajomymi.
- Najczęściej mają plakaty umięśnionych mężczyzn w pokoju, identyczne zdjęcia na tapecie w laptopach i telefonach, czyli w większości możliwych miejsc, które stale przypominają o życiowym celu.
- Pomimo obiektywnej oceny świetnego wyglądu osób z bigoreksją, oni panicznie unikają eksponowania swojego ciała. Odczuwają ogromne kompleksy na tym punkcie.
- Zazwyczaj są to osoby samotne, ponieważ stres przed obnażeniem swoich nieidealnych ciał przed partnerką paraliżuje ich na tyle, że nie są zdolni do jakichkolwiek zbliżeń.
- Odbywają jednostki treningowe zawsze, nawet przy ciężkich kontuzjach.
Bigoreksja - przyczyny
Bigoreksję część badaczy utożsamia z zaburzeniem obsesyjno-kompulsywnym lub stricte z zaburzeniem odżywiania. Do głównych przyczyn występowania bigoreksji zalicza się:
- niskie poczucie własnej wartości,
- czynniki socjokulturowe, tj. oczekiwania i presje ze strony otoczenia,
- niezadowolenie z wyglądu swojego ciała,
- nadmierne zamiłowanie do sportu,
- zinternalizowany ideał wizerunku ciała,
- perfekcjonizm,
- działania mass mediów promujących wyidealizowane sylwetki,
- mieszanka różnych zaburzeń psychicznych,
- paniczna obawa przed opinią otoczenia,
- zaburzenia lękowe.
Bigoreksja a anoreksja?
Istotną różnicą pomiędzy dystrofią mięśniową (bigoreksją) i anoreksją jest to, że chorzy na anoreksję, którzy koncentrują się na pozbyciu tkanki tłuszczowej z organizmu, angażują się w patologiczne zachowania związane przede wszystkim z odżywianiem i na drugim miejscu stawiają ćwiczenia. Z kolei osoby z bigoreksją, dążąc do rozwoju muskulatury, koncentrują się na ćwiczeniach i poddają swe ciała wielogodzinnym treningom, podporządkowując im restrykcyjną dietę. Inny zatem nacisk położony jest na te dwa współwystępujące zachowania we wskazanych zaburzeniach.
Bigoreksja - diagnoza
Chorzy na bigoreksję zazwyczaj utożsamiani są z okazami zdrowia i wzorami do naśladowania, ponieważ tak świetnie maskują swoje zaburzenia. Najczęściej diagnozowani są na dwa sposoby. Pierwszym jest odpowiadanie twierdząco (TAK) lub przecząco (NIE) na pytania testu:
- Często martwisz się o bycie wystarczająco smukłym i muskularnym?
- Rezygnujesz z atrakcyjnych spotkań i aktywności ze względu na zaplanowane ćwiczenia?
- Treningi mają negatywny wpływ na rozwój twojej kariery lub wpłynęły na to, że jesteś bezrobotny?
- Jesteś na wysokoproteinowej/ niskotłuszczowej diecie wspomaganej suplementami w celu zwiększenia masy mięśniowej?
- Rezygnujesz z wizyt w restauracjach i odmawiasz, gdy znajomi zapraszają cie do siebie ze względu na dietę?
- Unikasz sytuacji i miejsc, w których inni mogą zobaczyć twoje ciało? (plaża, sauna, basen)
- Zazwyczaj nosisz kilka warstw odzieży?
- Często mierzysz obwody poszczególnych części ciała?
- Wykonujesz ćwiczenia pomimo urazów i kontuzji, nie zwracając na nie uwagi?
- Stosujesz leki (także nielegalne) w celu zwiększenia muskulatury?
- Czujesz silną zazdrość, gdy widzisz kogoś bardziej umięśnionego niż ty?
- Bardzo często porównujesz się do innych pod kątem muskulatury?
Przeczytaj również:
Jeśli na większość powyższych pytań odpowiadasz twierdząco może to oznaczać, że jesteś w gronie osób zagrożonych bigoreksją lub nawet już cierpisz na nią. Drugą formą diagnozowania tego zaburzenia jest, tzw. “Siatka wizerunków kulturystów”. Pacjent widząc wielu mężczyzn o różnej masie ciała i poziomie tkanki tłuszczowej wskazuje na obrazku siebie oraz ideał, do którego dąży. U chorych na bigoreksję ww. ideał zazwyczaj idealnie pokrywa się z wyglądem zainteresowanego, czego ten nie jest w ogóle świadomy.
Bigoreksja - leczenie
Proces leczenia bigoreksji obejmuje przede wszystkim nakłonienie chorego do znacznego ograniczenia czasu poświęcanego na treningi, ale także dąży do wyeliminowania przyczyn zaburzenia. Oznacza to, że w procesie leczenie bardzo istotna jest psychoedukacja w zakresie żywienia i sportu pojmowanego w normalny sposób. Często poza spotkaniami z terapeutą chorzy na bigoreksję przyjmują antydepresanty, aby zahamować obniżenie nastroju wywołane ograniczeniem ćwiczeń. U wszystkich chorych na samym początku dąży się do odstawienia sterydów, które w 95% regularnie są brane przez osoby z bigoreksją.
O bigoreksji psychiatra:
Źródło:
U. Kluczyńska, “Bigoreksja, czyli kłopoty mężczyzn z ciałem”
