Spis treści
Jak wygląda łopian i gdzie rośnie?
Łopian większy (Arctium lappa), inaczej łopian lekarski, jest dwuletnią rośliną leczniczą z rodziny astrowatych, która podobnie jak wiele innych ma status chwastu. Rośnie pospolicie w całym kraju poza górami. Spokrewnione gatunki o podobnych właściwościach to łopian mniejszy (A. minus) oraz pajęczynowy (A. tomentosum).
Roślina jest też znana w Polsce pod innymi nazwami, m.in. jako łopuch, łopień, głowacz, rzepy, dziady czy kostropach.
Liście łopianu większego tworzą rozetę, długie ogonki i mają sercowato-jajowaty kształt. Osiągają pokaźne rozmiary – ich długość sięga 50 cm. Ze środka wyrasta wysoka na ok. 2 metry, rozgałęziona łodyga, na której tworzą się purpurowoczerwone lub fioletowoczerwone rurkowate kwiaty, a potem owoce w formie niełupki. Mają kształt główkowatego koszyczka i są otoczone haczykowatymi łuskami, które przyczepiają się jak rzepy do ubrań i sierści zwierząt.
Surowcem leczniczym jest prosty, palowy korzeń łopianu, który zbiera się z roślin jednorocznych (tych, które jeszcze nie kwitną, bo robią to dopiero w drugim roku) wczesną wiosną lub jesienią. Od czerwca do lipca zbiera się także liście łopianu, a we wrześniu – owoce łopianu (koszyczki).
Po zebraniu korzeń oczyszcza się, kroki na kawałki i suszy w temp. ok. 50 stopni Celsjusza, natomiast liście i kwiaty – w warunkach naturalnych, w zacienionym i przewiewnym miejscu.
Co zawiera łopian i jakie właściwości? Na co pomagają jego korzeń, liście, owoce?
Łopian to roślina bogata w związki poliacetylenowe, które hamują rozwój bakterii bakterii, grzybów i wirusów. Jego korzeń jest obfitym źródłem inuliny, którą zawiera w ilości wynoszącej nawet 20-40 procent. Ten cukier prosty jest niestrawny dla ludzi (i zaliczany błonnika rozpuszczalnego w wodzie), jednak stanowi pożywkę (probiotyk) dla korzystnej mikroflory jelitowej. Działa tak skutecznie, że stanowi nieodłączny składnik wielu suplementów diety i wyrobów medycznych z probiotycznymi bakteriami.