„Płynne złoto” pomoże przy przeziębieniu i wzmocni serce. Jednak te osoby powinny na nie uważać. Kto nie może jeść miodu?

Miód rzepakowy, spadziowy, gryczany, akacjowy, a nawet manuka czy faceliowy – istnieje ok. 320 różnych jego odmian, a każda z nich ma nieco inne właściwości zdrowotne oraz różni się smakiem, kolorem, konsystencją czy zapachem. Jednak każdy miód jest niezaprzeczalnie zdrowy, słodki i jest skarbnicą składników odżywczych. Skład każdego z miodów jest do siebie podobny i zawiera głównie aminokwasy, enzymy, witaminy, minerały, żelazo, cynk i przeciwutleniacze, a także fenole, flawonoidy i karotenoidy.

Miód ma szerokie zastosowanie od kuchni, poprzez kosmetykę, aż po medycynę. Ze względu na słodki smak używany jest głównie jako słodzik i zamiennik cukru do wypieków, kawy, herbaty czy sosów. Jednak jest on także skutecznym lekiem na wiele dolegliwości, ponieważ działa przeciwzapalnie, przeciwutleniająco i przeciwbakteryjnie. Zwalcza więc bakterie i wirusy, ułatwia leczenie przeziębienia czy grypy, kataru, kaszlu i bólu gardła. Miód przyspiesza również gojenie ran, nawilża i regeneruje skórę, koi podrażnienia, wygładza zmarszczki i odmładza organizm.

Wspomaga także trawienie, pracę wątroby i serca, łagodzi stany zapalne, usprawnia krążenie krwi, a nawet koi nerwy i poprawia nastrój. Jednak w jedzeniu miodu należy zachować umiar, bo jak wszystko, w nadmiarze może szkodzić. Zalecana ilość miodu do spożycia w ciągu dnia to 60-100 g (3-5 łyżek stołowych dziennie). Niektóre osoby powinny nie tylko ograniczyć jego ilość, ale nawet zupełnie zrezygnować z jedzenia miodu.

Cukrzycy powinni zachować ostrożność w jedzeniu miodu. Miód zawiera cukier i węglowodany w dużych ilościach. Ma też wysoki indeks glikemiczny, a najwyższy ma miód wielokwiatowy, leśny czy rzepakowy (IG 60-90). Jego spożycie znacznie podwyższa poziom cukru we krwi, może też prowadzić do wystąpienia insulinooporności. Cukrzycy powinni więc kontrolować ilość spożywanego miodu oraz poziom glukozy we krwi.

Wprawdzie miód pozwala obniżyć ciśnienie krwi, ale nie jest on zalecany w przypadku osób leczących się na nadciśnienie. W połączeniu z lekami może on doprowadzić do zbyt dużego obniżenia ciśnienia skurczowego, czyli niedociśnienia, inaczej hipotensji, co może być niebezpieczne dla zdrowia.

Ogólnie miód jest zdrowy dla dzieci, jednak nie mogą go spożywać maluchy poniżej 1. roku życia. Ze względu na to, że miód to produkt czynny biologicznie może zawierać bakterie Clostridium botulinum, które wytwarzają jad kiełbasiany, czyli toksynę botulinową. Jad kiełbasiany jest uznawany za najgroźniejszą poznaną dotychczas toksynę, wywołuje tzw. botulizm. Bakterie go wytwarzające znajdujące się w miodzie mogą zacząć się namnażać w niedojrzałym przewodzie pokarmowym niemowlęcia.

Flora bakteryjna dziecka do ok. 1. roku życia nie jest jeszcze odpowiednio wykształcona, a jej równowaga mikrobiologiczna jest łatwa do zaburzenia. Z tego powodu groźne drobnoustroje mogą nie zostać zneutralizowane przez dobre bakterie tak jak się to dzieje u starszych dzieci i osób dorosłych. Bezpieczniej więc miód i jego pochodne zacząć podawać dziecku w niewielkich ilościach w pokarmach dopiero po jego 1. urodzinach.

Osoby z alergią na miód, ale też pyłki roślin, drzew, traw, chwastów nie powinny spożywać miodu. Pyłki obecne w miodzie mogą wywołać reakcję alergiczną, a nawet doprowadzić do wstrząsu anafilaktycznego. Również białka obecne w miodzie mogą uczulać. Za najbardziej uczulające miody uznaje się miody spadziowe i wielokwiatowe.

Osoby otyłe, z nadwagą i odchudzające się powinny ograniczyć jedzenie miodu. „Płynne złoto” składa się głównie z węglowodanów i cukrów prostych i jest wysokokaloryczny – w 100 g miodu znajduje się ok. 340 kcal, a 1 łyżeczka to ok. 64 kcal. Najbardziej kaloryczny jest m.in. miód gryczany czy rzepakowy. Z tego powodu nadmierne spożywanie miodu tuczy. Nie powinny więc jeść go lub powinny ograniczyć jego jedzenie osoby z nadwagą, dbające o linię i odchudzające się.