Stabilizator na kolano – jaką funkcję pełni orteza stawu kolanowego? Kiedy zachodzi wskazanie do jej stosowania?

Stabilizator na kolano przyspiesza powrót do sprawności, dzięki odciążeniu stawu kolanowego, łąkotki, więzadeł oraz mięśni. Ortezy wykonane są z lekkich materiałów (więc nie stanowią dodatkowego obciążenia dla stawu), zależnie od rodzaju aparatu - z włókien węglowych bądź szklanych lub z oddychającej dzianiny albo z neoprenu. Co istotne, stabilizatory są zaprojektowane tak, aby nie powodowały otarć i umożliwiały wymianę powietrza i odprowadzanie płynów. Funkcję stabilizacyjną pełnią elementy usztywniające lub poduszki powietrzne, wszyte między warstwami materiału.

Stabilizator na kolano, zależnie od rodzaju, może pełnić funkcję stabilizującą, profilaktyczną bądź korekcyjną. Ze względu na konstrukcję, samego aparatu, wyróżnia się następujące rodzaje ortez:

• Ortezy z regulowanym kątem zgięcia, czyli tzw. ortezy z zegarem – tego typu stabilizatory mają zastosowanie w sytuacji, gdy doszło do uszkodzenia więzadeł krzyżowych (przednich lub bocznych) oraz po zakończonym leczeniu chirurgicznym łąkotki, rzepki i wiązadeł. W sytuacji, gdy aparat ma stabilizować staw po urazie rzepki, stosowane są modele z otworem, który został wzmocniony specjalnym sylikonem.
• Ortezy półsztywne – mają zastosowanie przede wszystkim w przypadku osób aktywnych, u których występuje ryzyko odnowienia przebytej kontuzji. W tym przypadku stabilizator ma postać rękawa z wszytymi szynami stabilizującymi.
• Ortezy elastyczne – pełnią przede wszystkim rolę profilaktyczną i są stosowane przez sportowców, u których występuje znaczne obciążenie stawów kolanowych. Takie aparaty wykonane są z miękkiej dzianiny i nie zawierają dodatkowych wzmocnień.

Stabilizator na kolano ma zastosowanie w sytuacji, gdy doszło do złamania, zwichnięcia, skręcenia lub stłuczenia. Stabilizator kolanowy może być też zastosowany w sytuacji, gdy doszło do przeciążenia stawu. Tego typu aparaty bywają też pomocne w stanach zapalnych i przy chorobach reumatycznych – stosowanie ortezy na kolano może zmniejszyć dolegliwości bólowe.

Istnieją jednak sytuacje, w których stosowanie ortezy nie jest wskazane. Stabilizator kolana nie może być stosowany, gdy u chorego występują zaburzenia odpływu limfy, zaburzenia dopływu krwi w nogach i w stopach, osłabienie czucia i gdy na obszarze zastosowania ortezy występują schorzenia skóry. W praktyce, przeciwwskazaniem do stosowania stabilizatora może być:

• Cukrzyca.
• Zakrzepica żył głębokich.
• Schorzenia neurologiczne.

Stabilizatory kolana powinny być dobierane stosownie do roli, jaką mają pełnić, oraz do rodzaju urazu. Decyzję o zastosowaniu konkretnego typu aparatu podejmuje lekarz.
Orteza wymaga przymierzenia – za duży aparat może się zsuwać, zbyt ciasny wywoła niepożądany ucisk. Stabilizator nie może być zakładany na otwartą ranę. Ponadto należy bezwzględnie stosować się do zaleceń lekarza co do czasu noszenia aparatu ortopedycznego. Specjalista informuje m.in. o tym, jak długo stabilizator powinien być noszony w ciągu dnia i czy należy zakładać go na noc.

Stabilizator na kolano może być dofinansowany ze środków NFZ. Aby móc skorzystać z refundacji, dysfunkcja kończyny dolnej musi być stwierdzona przez lekarza specjalizującego się w schorzeniach narządu ruchu. Ten sam lekarz musi zalecić korzystanie z takiego aparatu. We właściwym oddziale NFZ należy przedstawić zlecenie na zaopatrzenie w wyroby medyczne (osobiście, listownie lub za pośrednictwem osoby upoważnionej).

Dokument musi być wystawiony przez lekarza specjalizującego się w dziedzinie ortopedii, traumatologii, chirurgii ortopedycznej, chirurgii urazowo-ortopedycznej, neurologii, reumatologii, chirurgii ogólnej, chirurgii dziecięcej, chirurgii onkologicznej lub rehabilitacji (medycznej, ogólnej i rehabilitacji w chorobach narządu ruchu). W zależności od rodzaju ortezy limit dofinansowania może wynieść nawet 700 zł. Z refundacji można skorzystać raz na trzy lata.

Kulisy zdrowia: Uraz nogi? Gips a może orteza?