Spis treści
Łuszczyca – charakterystyka choroby
Tę chorobę o łacińskiej nawie psoriasis po raz pierwszy dokładnie opisał Robert Willian. Choć jej objawy znano już od starożytności (pisali o niej m.in. Hipokrates oraz Galen), aż do połowy XIX wieku bywała mylona z trądem. Łuszczyca jest dermatozą (chorobą skóry) przewlekłą o tendencji do nawracania, charakteryzującą się okresami nasileń i remisji. Ma podłoże autoimmunologiczne, co oznacza, że odpowiadają za nią mechanizmy odpornościowe mylnie skierowane przeciwko tkankom własnego organizmu. Objawy łuszczycy mają charakter głównie dermatologiczny. Dotykają skóry oraz stawów i ścięgien. Pojawiające się zmiany i dolegliwości powodowane są bezpośrednio przez procesy zapalne. Istnieje kilka typów łuszczycy, a dokładne mechanizmy jej powstawania i przyczyny nie zostały wciąż dokładnie zbadane i opisane.
Istnieje także kilka źródeł podających różne dane dotyczące epidemiologii łuszczycy. Przyjmuje się średnio, że łuszczyca dotyka od 0,1 do aż 2,8 proc. populacji, co oznacza, że jest chorobą częstą. Pojawia się najczęściej przed 30. rokiem życia pacjenta. Zarówno mężczyźni, jak i kobiety chorują równie często (niektóre źródła podają jedynie częstszą zachorowalność wśród kobiet na łuszczycę stawową). Łuszczyca może się pojawić w każdym wieku, zarówno u dzieci, jak i u osób starszych. Bardzo często dotyka pacjentów między 50. a 60. rokiem życia. Najczęściej spotykana jest wśród mieszkańców Europy, nieco rzadziej w Azji.