Kiedy wezwać pogotowie ratunkowe? W tych sytuacjach zagrażających życiu należy jak najszybciej dzwonić po karetkę

W sytuacji zagrożenia zdrowia lub życia, należy zadzwonić pod jeden z numerów:

• 112 – to numer alarmowy obowiązujący w całej Unii Europejskiej. Po przedstawieniu zdarzenia dyspozytor centrali przekierowuje nas do odpowiednich służb,
• 999 – jest to numer bezpośrednio łączący z dyspozytorem pogotowia ratunkowego.

Sprawdź: Numer na pogotowie ratunkowe: 112 czy 999? Jaka jest różnica? Zobacz, jak wezwać karetkę i ile trzeba czekać na przyjęcie zgłoszenia

Po dodzwonieniu się na odpowiedni numer należy podać szczegółowe dane odnośnie zdarzenia. Dyspozytor może prosić o:

• dane dotyczące miejsca zdarzenia (dokładny adres i punkty charakterystyczne),
• rodzaj zdarzenia i liczbę osób, których zdrowie jest zagrożone,
• dolegliwości i objawy występujące u osoby w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego,
• dane osoby poszkodowanej, takie jak imię, nazwisko, płeć czy wiek,
• swoje dane – imię i nazwisko, numer telefonu, stopień pokrewieństwa – podaje Ministerstwo Zdrowia

Należy pamiętać, że wzywając pogotowie ratunkowe powinieneś udzielić pierwszej pomocy choremu oraz pozostać przy nim do czasu przyjazdu karetki. W Kodeksie karnym jest zapis, że w przypadku popełnienia błędów w trakcie udzielenia pierwszej pomocy, jeśli kierowało się dobrą wolą, nie ponosi się odpowiedzialności karnej.

Zgodnie z Ustawą z dnia 8 września 2006 r. pogotowie ratunkowe należy wezwać tylko w nagłej sytuacji, która zagraża zdrowiu lub życiu. W Serwisie Ministerstwa Zdrowia i Narodowego Funduszu Zdrowia przedstawione są sytuacje, które są wskazaniem do wezwania karetki pogotowia:

• utrata przytomności,
• zaburzenia świadomości,
• urazy powstałe w wyniku wypadku komunikacyjnego,
• bardzo wysoka gorączka z drgawkami i/lub objawami, które zwykle u danej osoby podczas gorączki nie występują,
• zatrzymanie akcji serca,
• ostry ból w klatce piersiowej lub ostry ból brzucha,
• drgawki,
• zaburzenia rytmu serca,
• nasilona duszność,
• uporczywe wymioty, zwłaszcza z domieszką krwi,
• masywny krwotok z dolnego odcinka przewodu pokarmowego,
• masywny krwotok z dróg rodnych,
• gwałtownie postępujący poród,
• ostre i nasilone reakcje uczuleniowe (wysypka, duszność) będące efektem zażycia leku, ukąszenia lub użądlenia przez jadowite zwierzę,
• zatrucia lekami, środkami chemicznymi lub gazami, połknięcie środka żrącego,
• rozległe oparzenia,
• udar cieplny,
• wyziębienie organizmu,
• porażenie prądem,
• podtopienie lub utonięcie,
• zadławienie się,
• agresja spowodowana chorobą psychiczną,
• próba samobójcza,
• upadek z dużej wysokości,
• rozległa rana będąca efektem urazu,
• urazy kończyny dolnej uniemożliwiające samodzielne poruszanie się.

Dyspozytor ocenia stopień zagrożenia i w przypadku, gdy uzna daną sytuację za niezagrażającą zdrowiu lub życiu, może odmówić wysłania Zespołu Ratownictwa Medycznego. Jednak za każdym razem jest zobowiązany do przedstawienia powodu odmowy oraz przekazania informacji, w jaki sposób należy postępować, aby pomóc poszkodowanemu.

Czytaj także: Nie żyje znany celebryta. Gabriel Seweryn zmarł po NZK. To może dotknąć każdego. Jak rozpoznać nagłe zatrzymanie krążenia?

Jeśli jest konieczność pomocy przez zespół medyczny karetka zostaje niezwłocznie wysłana, a ZRM po udzieleniu niezbędnej pierwszej pomocy przewozi poszkodowanego do:

• najbliższego szpitalnego oddziału ratunkowego,
• szpitala wskazanego przez dyspozytora medycznego albo lekarza koordynatora ratownictwa medycznego,
• szpitala udzielającego świadczeń zgodnych z rodzajem i stopniem ciężkości urazu lub zachorowania, np. do centrum urazowego, ośrodka oparzeniowego, udarowego albo do ośrodka kardiologii interwencyjnej.

Należy wspomnieć, że pacjent oraz rodzina nie mogą wybrać szpitala, do którego zostanie przewieziony poszkodowany. W przypadku konieczności przetransportowania pacjenta do specjalistycznego ośrodka w krótkim czasie, zespół pogotowia ratunkowego może wezwać helikopter medyczny.

Celem Państwowego Systemu Ratownictwa Medycznego jest przede wszystkim udzielenie pomocy osobom znajdującym się w stanie nagłego zagrożenia zdrowia, oznacza to pojawienie się objawów mogących bezpośrednio zagrozić zdrowiu lub życiu.

Kwestie związane z udzielaniem pierwszej pomocy przez ratowników medycznych reguluje Ustawa z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym, w tym Szpitalnych Oddziałów Ratunkowych (SOR) oraz Zespołów Ratownictwa Medycznego (ZMR).

Osobą zajmującą się przyjmowaniem zgłoszeń jest dyspozytor medyczny, który musi ustalić wagę zdarzeń i niezwłocznie wysłać ambulans tam, gdzie istnieje większe zagrożenie zdrowia lub życia. Jego obowiązkiem jest również przekazanie telefonicznie niezbędnych informacji dotyczących udzielenia pierwszej pomocy przedmedycznej.

Zespół Ratownictwa Medycznego to wykwalifikowany personel, który odpowiada za udzielenie pierwszej pomocy na miejscu zdarzenia. ZRM dzieli się na trzy zespoły – specjalistyczny, podstawowy i lotniczy. Łączna liczba Zespołów Ratownictwa Medycznego funkcjonujących w 2021 r. wynosi 1594.

Zwiększona liczba wezwań do chorych na COVID-19 wymagała wprowadzenia rozwiązań zapewniających właściwy dostęp do świadczeń udzielanych przez ZRM. Wojewodowie podejmowali decyzje dotyczące zwiększenia liczby ZRM na terenie województwa na podstawie danych z funkcjonowania systemu na terenie województwa. W okresie od kwietnia 2020 r. wojewodowie uruchomili w różnych okresach łącznie 161 dodatkowych ZRM – czytamy na stronie Ministerstwa Zdrowia

Specjalistyczny Zespół (oznaczenie karetki symbolem S) składa się z trzech wykwalifikowanych osób, w tym lekarza. Jest również specjalistyczna karetka, przystosowana do przewozu noworodków i dzieci do 1. roku życia (oznaczenie N). W podstawowym zespole (oznaczenie P) są tylko dwie osoby, bez lekarza. W skład lotniczego Zespół Ratownictwa Medycznego wchodzi przynajmniej jeden pilot zawodowy, lekarz oraz pielęgniarka lub ratownik medyczny.

Jeśli poruszasz się samochodem i w oddali słyszysz karetkę pogotowia nie zapomnij o korytarzu życia. Zjechanie na odpowiedni pas umożliwi łatwy przejazd ambulansu oraz skróci czas oczekiwania na pomoc.

Zobacz, w jaki sposób wykonać sztuczne oddychanie u niemowlaka