Nowa epidemia wirusa Marburg w Afryce. Interweniuje WHO. Czym jest choroba marburska i jak można się nią zarazić?

Jak poinformowała w poniedziałek Światowa Organizacja Zdrowia (WHO), do tej pory potwierdzono co najmniej dziewięć zgonów z powodu ponownego pojawienia się wirusa Marburg w Afryce. Zachorowania potwierdzono w prowincji Kie Ntem, położonej w zachodniej Gwinei Równikowej, po tym jak laboratorium referencyjne Instytutu Pasteura w Senegalu przebadało osiem próbek, z których jedna okazała się pozytywna.

W Gwinei Równikowej odnotowano także kolejnych 16 przypadków, u których występują podejrzane objawy, w tym: gorączka, zmęczenie oraz krwawa biegunka i wymioty.

W odpowiedzi na ponowne pojawienie się śmiertelnego wirusa, WHO zwołała we wtorek 14 lutego specjalne posiedzenie. W spotkaniu wzięli udział liderzy w dziedzinie badań i rozwoju szczepionek, współpracujący w celu opracowania szczepionki przeciwko śmiertelnemu wirusowi.

– Marburg jest bardzo zaraźliwy. Dzięki szybkim i zdecydowanym działaniom władz Gwinei Równikowej w celu potwierdzenia choroby, reakcja kryzysowa może szybko ruszyć pełną parą, abyśmy mogli ratować życie i powstrzymać wirusa tak szybko jak to możliwe – powiedział dr Matshidiso Moeti, dyrektor regionalny WHO na Afrykę.

Do Gwinei Równikowej zostały wysłane zespoły specjalistów, które śledzą potencjalną ścieżkę rozprzestrzeniania się wirusa oraz izolują i zapewniają opiekę medyczną osobom wykazującym objawy choroby. Na miejscu są również eksperci WHO ds. sytuacji kryzysowych w dziedzinie epidemiologii. Akcję wspiera również ONZ.

Wirus Marburg jest odpowiedzialny za rzadką, bardzo ciężką wirusową gorączkę krwotoczną (MVD), która porównywa jest do Eboli. Jej wskaźnik śmiertelność wahał się w poprzednich epidemiach od 24 do 100 procent, w zależności od szczepu wirusa i sposobu leczenia. Choroba została po raz pierwszy wykryta w 1967 roku, po jednoczesnych wybuchach epidemii w niemieckich miastach Marburg i Frankfurt oraz w Belgradzie w Serbii.

Wirus przenoszony jest na ludzi przez nietoperze owocowe z rodziny Pteropodidae (Rousettus aegyptiacus) i rozprzestrzenia się poprzez bezpośredni kontakt z płynami ustrojowymi zakażonych osób oraz skażonymi powierzchniami i przedmiotami np. pościelą czy odzieżą.

Okres inkubacji wirusa (czas od zakażenia do wystąpienia symptomów) waha się od 2 do 21 dni. Choroba marburska zaczyna się nagle i objawia się:

• wysoką gorączką,
• silnym bólem głowy,
• bardzo złym samopoczuciem.

Trzeciego dnia choroby mogą pojawić się: ciężka wodnista biegunka, ból i skurcze brzucha oraz nudności i wymioty. Biegunka może utrzymywać się przez tydzień. U pacjentów w tej fazie choroby zaobserwowano „duchopodobne” rysy – głęboko osadzone oczy, twarz bez wyrazu i skrajny letarg. W 1967 r., podczas europejskiej epidemii, u większości pacjentów między 2. a 7. dniem po wystąpieniu objawów pojawiała się także nieswędząca wysypka.

U wielu chorych, między 5. a 7. dniem infkecji, występują ciężkie objawy krwotoczne, a przypadki śmiertelne zwykle wynikają właśnie z obecności krwawienia. Świeża krew może pojawić się w wymiocinach i kale, często towarzyszy jej krwawienie z nosa, dziąseł i pochwy.

Podczas ciężkiej fazy choroby u pacjentów utrzymuje się wysoka gorączka. Zajęcie ośrodkowego układu nerwowego może prowadzić do dezorientacji, drażliwość i agresji. W przypadkach śmiertelnych do zgonu chodzi najczęściej między 8. a 9. dniem od wystąpienia pierwszych objawów. Zgon zwykle poprzedzony jest dużą utratą krwi i wstrząsem.

Chociaż do tej pory nie powstała szczepionka, ani zatwierdzona terapia przeciwwirusowa na wirusa Marburg, nawodnienie płynami doustnymi lub dożylnymi oraz leczenie objawowe zwiększa szansę chorych na przeżycie.

Źródła:

• WHO supports Equatorial Guinea in combatting country’s first-ever deadly Marburg virus outbreak Organizacja Narodów Zjednoczonych
• Marburg virus disease Światowa Organizacja Zdrowia
• WHO calls ‘urgent’ meeting after Marburg virus outbreak kills 9 in Africa New York Post