Wypadanie włosów to problem połowy kobiet po menopauzie. Co robić, by zmniejszyć łysienie androgenowe typu kobiecego?

Wraz w wiekiem z kobiecym organizmie zachodzą istotne zmiany, które są związane ze spadkiem produkcji hormonóww takich jak estrogen i progesteron. Jedną z konsekwencji jest zwiększenie ilości traconych włosów.

Dlaczego tak się dzieje? Estrogen wydłuża czas „życia” włosa w fazie anagenowej, czyli pierwszej fazie jego rozwoju, która trwa od 2 do nawet 8 lat. U kobiet to zwykle ok. 6 lat, a u mężczyzn – 4 lata (dlatego szybciej łysieją).

Pozostałe fazy są w cyklu życia włosa znacznie krótsze – katagenowa (obumierania) trwa do miesiąca, a telogenowa (wypadania) – do 2-3 miesięcy. Mieszek włosowy przechodzi przy tym 25-30 takich cykli, zanim pod obumierającym włosem przestanie pojawiać się nowy zalążek.

Przy prawidłowym wzroście włosów aż 85 proc. ich liczby znajduje się w pierwszej fazie, dlatego nie tracimy wszystkich naraz. Gdy jednak żyją coraz krócej, fryzura przerzedza się coraz bardziej. Do takich zmian może jednak dojść w każdym momencie życia, nawet w wieku kilkunastu lat, zwykle pod wpływem pierwotnych lub wtórnych zaburzeń hormonalnych.

U pań najbardziej typowy jest kobiecy typ łysienia, który charakteryzuje się stopniowym przerzedzaniem się włosów w okolicach przedziałka. Następnie ubytki dotyczą czubka głowy.

Do niekorzystnych zmian spowodowanych menopauzą należą także zmniejszenie średnicy włosów i spowolnienie ich wzrostu. Problemy z włosami wynikają przy tym nie tylko z niedoboru estrogenów, ale też nadmiaru androgenów. Jest on przyczyną łysienia typu męskiego, ale jego wzór u mężczyzn jest inny. U obu płci jest to jednak łysienie androgenowe. Co ciekawe, u mężczyzn stwierdza się też przypadki łysienia androgenowego typu kobiecego.

Jak wynika z badania omówionego w piśmie „Menopause”, łysienie typu kobiecego dotknie w pewnym momencie co drugą dojrzałą kobietę – w analizowanej grupie było to 52 proc. uczestniczek. Zmiany te idą w parze ze znacznym spadkiem jakości życia – w ich konsekwencji 6 na 10 badanych pań miało problem z niską samooceną.

Okres menopauzy trwa jednak aż 1/3 kobiecego życia i wiąże się ze wzrostem ryzyka rozwoju chorób, m.in. metabolicznych i depresji, dlatego tak ważne jest, by dbać o siebie również w jesieni życia.

Współczesna nauka i medycyna mogą do pewnego stopnia zaradzić niekorzystnym zmianom również w odniesieniu do włosów. W omawianych badaniach dostrzeżono zależność między nasileniem łysienia typu żeńskiego a podwyższonym wskaźnikiem BMI. Bujniejszej fryzurze będzie więc sprzyjać utrzymanie prawidłowej masy ciała.

Autorzy badania chcą jeszcze potwierdzić, czy tak, jak w przypadku pań w wieku rozrodczym przyczyną łysienia typu kobiecego po menopauzie jest rozpoznany wcześniej zespół policystycznych jajników.

Dostępnym dla części kobiet sposobem leczenia objawów menopauzy jest terapia obniżająca poziom androgenów. To najczęściej hormonalna terapia zastępcza, która może też pomóc zachować bujniejszą czuprynę.

Niezbędna jest bogata odżywczo dieta, gdyż wraz z wiekiem maleje wchłanianie cennych składników i kurczą się ich rezerwy w organizmie. Zalecane jest ponadto unikanie chemicznych do włosów, a zwłaszcza używanie farb, rozjaśniaczy oraz środków ondulujących i prostujących włosy.

Przedłużenie cyklu życiowego włosa można osiągnąć poprzez kuracje peptydami, minoksydylem (poprawia mikrokrążenie) i koktajlami odżywczymi podawanymi bezpośrednio do skóry w ramach mezoterapii. Coraz powszechniej wykonywane są także przeszczepy włosów. Kompleksową poradę i leczenie można uzyskać u specjalisty zwanego trychologiem.

Źródło: Female pattern hair loss experienced by 50% of postmenopausal women Health Europa

ZOBACZ: Wypadanie włosów jako konsekwencja COVID-19